Ziekte van Von Willebrand (VWD) bij honden

De ziekte van Von Willebrand (vWD) is een ernstige aandoening die het bloed en het stollingsvermogen van sommige honden aantast . Het resultaat is ongecontroleerde bloedingen omdat de bloedplaatjes (bloedcellen die worden gebruikt bij de stolling) niet aan elkaar plakken en de bloedvaten niet kunnen afsluiten . Leer de symptomen, oorzaken, behandeling en hoe u onnodige bloedingsproblemen bij uw hond kunt voorkomen.

Wat is de ziekte van Von Willebrand?

De ziekte van Von Willebrand is een stoornis van het bloed, met name de stollingscomponenten. Simpel gezegd, het beïnvloedt het vermogen van het bloed om te stollen. Bloedplaatjes zijn een normaal onderdeel van bloed en ze zijn verantwoordelijk voor de stolling. Wanneer er een bloedvat is gebroken, binnen of buiten het lichaam, helpen bloedplaatjes het bloed te stollen en dus de bloeding te stoppen. Om hun werk te kunnen doen, moeten deze bloedplaatjes aan elkaar plakken. Eiwitten helpen deze bloedplaatjes aan elkaar te plakken en deze belangrijke stolsels te vormen. Bij de ziekte van Von Willebrand heeft een hond een tekort aan een specifiek eiwit, genaamd von Willebrand factor (vWF), dat nodig is om op de juiste manier een stolsel te vormen.

VWD is echter geen hemofilie. De twee aandoeningen hebben kenmerkende eigenschappen. Honden die zijn getroffen door de ziekte van von Willebrand zullen anders bloeden dan een hond met hemofilie.

Symptomen van de ziekte van Von Willebrand bij honden

Veel honden leven een heel normaal leven zonder enige uiterlijke tekenen van de ziekte en eigenaren weten niet eens dat hun hond een stollingsprobleem heeft totdat er bloed wordt afgenomen, een operatie wordt uitgevoerd of er een verwonding optreedt. Dat is wanneer de bloeding niet onder controle kan worden gehouden en een indicatie is van de ziekte. Dit zijn de symptomen van de ziekte van von Willebrand:

Langdurige bloedingen

Door een tekort aan de von Willebrand factor kan er ongecontroleerde of langdurige bloeding optreden bij honden met de ziekte van von Willebrand. Ook teefjes met vWD die bevallen zijn, kunnen overmatig bloeden. Als een hond een ingreep ondergaat die overmatige blauwe plekken veroorzaakt, kan dat ook een teken zijn van de aandoening.

Spontane bloedingen

Hoewel bloedingen meestal optreden na een operatie of wanneer een hond gewond is, kunnen honden met de aandoening ook spontaan bloeden uit verschillende lichaamsopeningen en zonder enige reden. Enkele van de gebieden die kunnen bloeden, zijn de neus , de binnenkant van de mond, de vagina of de urineblaas. Sommige medicijnen kunnen spontane bloedingen veroorzaken bij honden met de ziekte omdat de bloedplaatjesproductie verder wordt geremd.

Bloeden tijdens het doorkomen van de tandjes

Een pup die tandjes krijgt , kan overmatig bloeden in de mond als hij deze ziekte heeft.

Oorzaken van de ziekte van Von Willebrand

Niemand weet waarom een ​​hond geboren kan worden zonder de von Willebrand-eiwitfactor. Dit specifieke eiwit kan deficiënt zijn of helemaal ontbreken, wat leidt tot ongecontroleerde bloedingen en een ernstigere ziekte, maar er is geen oorzaak bekend. Sommige honden leven hun hele leven zonder enig teken van dit bloedingsprobleem totdat ze een operatie ondergaan of gewond raken en de ziekte wordt ontdekt.

Er zijn een paar getroffen hondenrassen die vatbaar zijn voor de ziekte. Meer dan 70 procent van de Dobermanns is gedocumenteerd als drager van de ziekte van von Willebrand, maar dat betekent niet dat zij het enige ras zijn dat deze aandoening kan hebben. De Schotse terriër en de Chesapeake Bay retriever hebben in feite meer kans op de ernstigste vormen van de ziekte van von Willebrand, ook al is het percentage van de populatie die de ziekte heeft lager. Dobermanns vertonen de hoogste prevalentie van von Willebrand, maar hebben meestal de mildste vorm van de ziekte.

Diagnose van de ziekte van Von Willebrand bij honden

Vaak wordt vWD ontdekt nadat een hond een operatie heeft ondergaan of een wond die niet wil stoppen met bloeden, maar er is ook een test die kan worden uitgevoerd voordat een ongecontroleerde situatie ontstaat. Meestal wordt een eenvoudige test, een buccale mucosale screening, uitgevoerd door de dierenarts, maar er kan ook een specifieke test worden uitgevoerd om de von Willebrand-factor te meten.

Afhankelijk van het ras van uw huisdier kan uw dierenarts ook classificeren welk type von Willebrand-ziekte uw hond waarschijnlijk heeft. Er zijn drie varianten van de von Willebrand-ziekte die worden geïdentificeerd door de structuur en hoeveelheid van het vWF-eiwit dat een hond in zijn systeem heeft. Type 1 is de mildste vorm, type 2 betekent dat uw hond matig is aangetast en type 3 is de ernstigste vorm van von Willebrand. Hieronder staan ​​de hondenrassen die over het algemeen in elk type von Willebrand vallen.

Type 1, rassen die een milde vorm van de ziekte van von Willebrand kunnen ervaren met een lage concentratie maar normale structuur van vWF:

• Airedale terriër
• Akita
• Berner Sennenhond
• Teckel
• Dobermann Pinscher
• Duitse herder
• Golden retriever
• Windhond
• Ierse wolfshond
• Manchester terriër
• Pembroke Welsh Corgi
• Poedel
• Schnauzer
• Shetland herdershond

Type 2, rassen die een matige vorm van de ziekte van von Willebrand kunnen ervaren met een lage concentratie en abnormale structuur van vWF:

• Duitse staande korthaar
• Duitse Staande Draadhaar

Type 3, rassen die een ernstige vorm van de ziekte van von Willebrand kunnen ervaren met weinig tot geen vorm van vWF:

• Blauwe heeler
• Bordercollie
• Bullterriër
• Chesapeake Bay-retriever
• Cocker spaniel
• Nederlands kooikerhondje
• labrador retriever
• Keeshond
• Schotse terriër
• Shetland herdershond

Behandeling

Als er sprake is van actieve bloeding, moet een hond met de ziekte van von Willebrand de bloeding onmiddellijk laten stoppen en soms moet het verloren bloed worden aangevuld. Dit gebeurt door speciale stollingsponzen of bloedstelpend poeder te gebruiken, een bloedtransfusie te geven en soms een medicijn genaamd desmopressine toe te dienen dat een hond tijdelijk kan helpen meer von Willebrand-factor in zijn bloed te produceren.

Prognose voor honden met de ziekte van Von Willebrand

Er is geen bekende remedie voor de ziekte van von Willebrand. Als een hond een milde tot matige vorm van de ziekte heeft, kan uw huisdier een normaal dagelijks leven leiden onder zorgvuldig toezicht, maar vereist speciale zorg als een operatie of andere procedures nodig zijn.

Als een hond daadwerkelijk bloedt en de ziekte heeft, maar niet wordt behandeld, kan dit leiden tot de dood.

Hoe de ziekte van Von Willebrand te voorkomen

De beste manier om de ziekte van von Willebrand te voorkomen is door selectief te fokken. Rassen die gevoelig zijn voor von Willebrand kunnen worden getest voordat ze worden gefokt om te voorkomen dat de aandoening wordt doorgegeven aan nakomelingen.

Als u een hond heeft die vatbaar is voor de ziekte van von Willebrand of de diagnose hiervan heeft gekregen, moet u voorzichtig zijn met alle procedures waarbij bloed wordt gebruikt.

• Bespreek eventuele bloedtesten, IV-katheters, operaties of andere procedures met uw dierenarts om het veiligste protocol voor uw huisdier te bepalen.
• Zorg ervoor dat de chirurgische incisie die bij uw hond gemaakt moet worden zo klein mogelijk is. Overweeg eventueel een laser- of cauterisatiebehandeling om het bloeden te stoppen.
• Zorg ervoor dat de naald- en katheterdiameters zo klein mogelijk zijn voor alle injecties, bloedafnames en vloeistoffen die aan uw hond worden toegediend.
• Knip de nagels van uw hond kort om de kans te verkleinen dat ze vast komen te zitten, scheuren of dat uw huisdier zichzelf per ongeluk krabt.
• Zorg dat u thuis bloedstelpend poeder bij de hand hebt.