Thirawatana Phaisalratana / Getty Images
Hondenschurft kan elke hond treffen, ongeacht leeftijd, ras of vachttype. Het komt zelden voor dat slechts één hond in een huishouden met meerdere huisdieren klinische symptomen vertoont. In tegenstelling tot demodicose , dat niet besmettelijk is, is sarcoptesschurft zo besmettelijk dat als één dier in een huishouden wordt aangetast, alle dieren besmet zijn.
Inhoudsopgave
Levenscyclus van sarcoptische schurft
Sarcoptesschurft, ook wel bekend als hondenschurft, is een parasitaire ziekte die wordt veroorzaakt door Sarcoptes scabei var. canis, een ronde, kortpotige, microscopisch kleine mijt die zich in de huid graaft.
Na het graven vormt de vrouwelijke mijt een tunnel en legt dagelijks drie tot vijf eieren. Larven komen binnen drie tot acht dagen tevoorschijn en na het uitkomen zullen de larven die over het oppervlak van de huid van het gastheerdier migreren vaak sterven. Maar de meeste larven blijven in de tunnel of de uitlopers ervan (ook wel “molting pockets” genoemd) waar ze zich ontwikkelen tot nimfen.
Sommige nimfen blijven in de oorspronkelijke tunnels en vervellingsholtes, terwijl anderen graven en nieuwe tunnels vormen. Een paar dwalen af naar het huidoppervlak om te eten en te paren, waar de mogelijkheid van overdracht naar nog een andere gastheer mogelijk wordt. De volgende vervelling produceert volwassen mannelijke en vrouwelijke mijten. De cyclus van ei tot volwassene duurt 17 tot 21 dagen. Mijten hebben een gemiddelde levensduur van drie tot vier weken.
Hoe puppy’s hondenschurft krijgen
Mijten die hondenschurft overbrengen, worden meestal overgedragen door direct contact tussen honden. De mijt leeft zijn hele levenscyclus op de hond, maar mijten kunnen tot 48 uur overleven zonder gastheer. Dit betekent dat een puppy de mijten kan oplopen door simpelweg te slapen op een deken die door een geïnfecteerde hond wordt gebruikt, of door verzorgingsgereedschap zoals borstels te delen.
De meeste honden ontwikkelen symptomen ongeveer drie weken na blootstelling. De mijt prefereert dunbehaarde delen van het lichaam, zoals de hak, elleboog, het gebied rond de ogen en snuit, de maag, de oorflap en de wortel van de staart.
Tekenen van sarcoptische schurft
Gravende mijten veroorzaken intense jeuk, waardoor de geïnfecteerde pup op de aangetaste plekken gaat kauwen, krabben en wrijven. De krabreflex bij aangetaste pups kan eenvoudig worden gestimuleerd; door alleen de pinnae (oorflap) te manipuleren, zal de pup vaak met een achterpoot schoppen als reactie.
Overmatig krabben resulteert in huidontstekingen, en rode papels en zweren en secundaire infecties ontwikkelen zich vaak. Korsten vormen zich op het oppervlak van de aangetaste huid, en naarmate de ziekte verergert, wordt de huid dikker.
Onbehandelde honden hebben een droge, diep gerimpelde en dikke huid. Beschadigde huid zorgt ervoor dat losse haren uitvallen, en de schaarste aan haren biedt de mijt op zijn beurt een nog betere omgeving om zich te vermenigvuldigen.
Diagnose en behandeling
Als de ziekte niet wordt behandeld, kan deze maanden tot jaren aanhouden. Slachtoffers met een gevorderde mijtenplaag worden prikkelbaar en rusteloos en beginnen vervolgens af te vallen. De diagnose wordt gesteld op basis van tekenen van de ziekte en op het vinden van de mijt bij microscopisch onderzoek van huidkrabsels.
Puppy’s met schurft behandelen
Schurft kan moeilijk te diagnosticeren zijn omdat de mijten moeilijk te vinden zijn; slechts ongeveer 30 procent van de gevallen van hondenschurft vindt daadwerkelijk een mijt in huidkrabsels. Om deze reden kan de aandoening verward worden met seborroe, vlooienallergie of andere huidaandoeningen.
Behandeling is vaak de beste diagnose. Honden die positief reageren op therapie, worden geacht schurft te hebben. De behandeling bestaat uit medicatie om de mijten te doden en aanvullende therapieën om jeuk en secundaire huidinfecties te helpen bestrijden. Er zijn plaatselijke, orale en injecteerbare mijtenbestrijdingsopties. Als er een plaatselijke medicatie wordt gekozen, wordt aanbevolen de vacht van de puppy te knippen.
Er zijn verschillende effectieve schurftbestrijdingsmiddelen verkrijgbaar bij een dierenarts. Meerdere behandelingen gedurende meerdere weken zijn over het algemeen nodig voor bevredigende resultaten. Ivermectine, het actieve ingrediënt in sommige hartwormpreventiemiddelen, is ook effectief tegen schurft. Ivermectine moet worden vermeden bij collies, shelties en verwante rassen vanwege het risico op toxiciteit en bijwerkingen.
Secundaire infecties reageren over het algemeen op de medicinale shampoos en Elizabethaanse halsbanden om verdere zelfbeschadiging te voorkomen, maar sommige gevallen vereisen orale antibiotica. In ernstige gevallen van sarcoptische infectie kan gelijktijdige therapie gerechtvaardigd zijn. Een hoogwaardig, goed uitgebalanceerd puppydieet voor getroffen pups is ook belangrijk.
Omdat de aandoening zo besmettelijk is, moeten alle honden en katten die in contact komen met het aangetaste dier, behandeld worden. Sommige puppy’s kunnen dragers zijn van de mijt, zonder zelf ooit klinische symptomen te vertonen.
Hoe schurft bij puppy’s mensen beïnvloedt
Canine scabies treft bijna uitsluitend honden, maar kan ook huidziekten veroorzaken bij katten of mensen. Het treft meestal eigenaren die de pup in hun bed laten slapen of die de pup veel vasthouden.
Bij mensen veroorzaakt de mijt jeuk en ontstekingen, en langdurige blootstelling kan zweren veroorzaken. De mijt plant zich echter niet voort op mensen en het genezen van de puppy geneest doorgaans ook de eigenaar binnen zeven tot 28 dagen na behandeling van de aangetaste hond.
Eenmaal genezen, zijn honden niet immuun voor herinfectie. Een deel van de behandeling zou het desinfecteren van het bed, verzorgingsgereedschap, halsband en dragers van de hond moeten omvatten, om herinfectie te voorkomen. Verminderde blootstelling aan andere honden en krachtige behandeling bij de eerste waarschuwing zal uw puppy vrijhouden van deze ziekte.