Elleboogdysplasie bij honden

Als u merkt dat uw jonge hond mank loopt aan een voorpoot , kan dit komen door een aandoening die elleboogdysplasie wordt genoemd . Elleboogdysplasie is een erfelijke aandoening en wordt vaker gezien bij grote tot gigantische hondenrassen zoals Berner Sennenhonden , Duitse herders, Golden Retrievers en Labrador Retrievers.

Deze veelvoorkomende orthopedische aandoening wordt veroorzaakt door afwijkingen in de ontwikkeling van de botten in de ellebogen van de hond. Hoewel deze skeletaandoening behandeld kan worden, is het belangrijk om het te begrijpen en te kunnen herkennen, zodat u uw harige vriend in een mum van tijd weer op de been krijgt.

Wat is elleboogdysplasie?

Een van de meest voorkomende oorzaken van kreupelheid bij de voorpoot van een jonge hond is een aandoening die elleboogdysplasie wordt genoemd. “Dysplasie” is een medische term die “abnormale ontwikkeling” betekent. Elleboogdysplasie is een aangeboren orthopedische stoornis die wordt veroorzaakt door afwijkingen in de botten waaruit de elleboog van de hond bestaat. Een hond wordt geboren met een genetische aanleg voor dysplasie; het is niet het gevolg van een verwonding of ongeluk. Meestal treedt dysplasie op in beide ellebogen, maar af en toe heeft een hond de aandoening in slechts één elleboog.

Naarmate de hond groeit en volwassen wordt, verergert de aandoening en leidt tot misvorming en zelfs degeneratie van het gewricht. Helaas, hoe meer het gewricht in de loop van de tijd degenereert, hoe pijnlijker het gewricht voor de hond kan zijn.

Symptomen van elleboogdysplasie bij honden

Symptomen van elleboogdysplasie kunnen al op 4 maanden leeftijd of later in de puppytijd optreden. Sommige honden vertonen geen tekenen van de aandoening totdat ze ouder of zelfs geriatrisch zijn. Over het algemeen geldt: hoe ernstiger de afwijking in de elleboog, hoe eerder de symptomen zich zullen voordoen.

Over het algemeen zullen honden met elleboogdysplasie mank lopen of draven – u zult vaak zien dat de kop van de hond op en neer beweegt als hij loopt – maar de mankheid verdwijnt wanneer de hond rent. Pijn kan ervoor zorgen dat de hond niet wil spelen of zelfs niet wil wandelen.

Een hond die lijdt aan elleboogdysplasie kan een duidelijke afname in bewegingsbereik in het gewricht hebben en zal vaak tekenen van pijn of ongemak vertonen bij extensie of flexie van de elleboog. Het kan de aangetaste ledemaat van het lichaam af houden en kan intermitterende of aanhoudende kreupelheid hebben die erger wordt door oefening, maar ook kan worden waargenomen als stijfheid bij het opstaan ​​na rust.

Als ze geriatrisch zijn , is het gebruikelijk om plotselinge episodes van kreupelheid in de ledemaat te zien. Naarmate de aandoening vordert, kan er ook vochtophoping in het gewricht optreden en kan er een raspen van bot-op-bot zichtbaar zijn, omdat het kraakbeen blijft slijten.

Oorzaken van elleboogdysplasie

Er zijn drie botten die het ellebooggewricht vormen: de radius, ulna en humerus. Vier afzonderlijke skeletaandoeningen met betrekking tot de elleboog kunnen resulteren in de algehele conditie van elleboogdysplasie. Een of meer kunnen tegelijkertijd aanwezig zijn. 

• Niet-verenigd anconeus proces: een groeischijf sluit niet goed, waardoor een los stuk bot ontstaat dat gewrichtsirritatie en degeneratie kan veroorzaken
• Gefragmenteerd coronoideus proces: een stuk bot breekt af in het ellebooggewricht, waardoor de bekleding van het gewricht geïrriteerd raakt en het kraakbeen wegslijt
• Osteochondrose Dissecans: een stukje kraakbeen laat los van het gewrichtsoppervlak, wat pijn en ontsteking veroorzaakt
• Elleboogincongruentie: de structuur van het gewricht zelf is niet perfect, waardoor het kraakbeen sneller slijt

Hoe diagnosticeren dierenartsen elleboogdysplasie bij honden?

Als u vermoedt dat uw hond aan elleboogdysplasie lijdt, maak dan een afspraak met uw dierenarts. Uw dierenarts zal een anamnese afnemen, samen met een algemeen lichamelijk onderzoek en een diepgaand orthopedisch onderzoek, waarbij observaties van de gang van uw hond en röntgenfoto’s worden gemaakt.

Röntgenfoto’s helpen het gewricht beter te visualiseren en kunnen open groeischijven, conformationele afwijkingen en botfragmenten die irritatie kunnen veroorzaken, laten zien. Als de röntgenfoto’s twijfelachtig zijn, kan uw dierenarts ze ter interpretatie naar een veterinair radioloog sturen. Veterinaire radiologen zijn gecertificeerd in het lezen van röntgenfoto’s, evenals andere beelden zoals echografie, MRI en CT-scans. Deze specialisten zijn beter in staat om subtielere veranderingen in de gewrichtsruimte te identificeren die worden veroorzaakt door elleboogdysplasie.

Soms zijn er meer geavanceerde tests nodig voor een definitieve diagnose. Dit kan het maken van een MRI en/of het gebruiken van een naald om een ​​monster van vloeistof uit de gewrichtsruimte te aspireren omvatten. De verkregen gewrichtsvloeistof kan vervolgens worden getest op ontstekingen of infecties die de toestand van uw hond verder kunnen compliceren. 

Hoe elleboogdysplasie bij honden te behandelen

Behandelingsopties zijn afhankelijk van de ernst van de aandoening van uw hond. Als de elleboogdysplasie mild is, kunnen conservatieve medische opties worden aangeboden. Behandeling van milde tot matige symptomen kan vaak worden bereikt door middel van niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen. Gewrichtssupplementen zoals glucosamine/chondroïtine (bijv. Dasuquin, Cosequin, Vetri-Flex, Glycoflex) en essentiële vetzuursupplementen kunnen ook helpen om het gewricht te smeren en ontstekingen te verminderen. Integratieve therapieën zoals koudetherapielaser kunnen ook helpen om pijn en ontstekingen te verminderen.

Als de toestand van uw hond ernstiger is, zijn er enkele chirurgische opties . De meest gebruikelijke is het gebruik van een fiberoptische scoop (artroscopie) om de gewrichtsruimte binnen te gaan en losse flappen of stukjes kraakbeen en/of bot te verwijderen. In zeldzamere gevallen kan een gecertificeerde chirurg kiezen voor een open-gewrichtsbenadering in plaats van de artroscopische methode.

Na een operatie of als uw hond een matige vorm van dysplasie heeft, kan uw dierenarts u doorverwijzen naar een gecertificeerde revalidatiearts voor honden voor fysiotherapie-activiteiten, zoals zwemmen, wandelen op een onderwaterloopband en bewegingsoefeningen.

Gezonde beweging is van het grootste belang voor honden met elleboogdysplasie. Het lijkt misschien tegenstrijdig om een ​​gewricht te trainen dat artritis heeft, maar door de juiste hoeveelheid en het juiste soort beweging in balans te brengen, kunt u spieratrofie en gewichtstoename voorkomen. Geatrofieerde spieren en extra kilo’s kunnen artritis verergeren. Overleg met uw dierenarts om te zien welk type beweging het beste is voor uw hond.

Prognose voor honden met elleboogdysplasie

De individuele prognose van uw hond hangt af van zijn leeftijd, algemene gezondheid en de ernst van het gewricht. De meeste honden met elleboogdysplasie reageren echter goed op pijnstillende therapieën of noodzakelijke operaties en leiden daarna een gezond en gelukkig leven.

Hoe voorkom je elleboogdysplasie bij honden?

Omdat het een erfelijke aandoening is, kan elleboogdysplasie meestal niet worden voorkomen, behalve door geen honden te fokken die de afwijking hebben. Vroege detectie kan dierenartsen echter in staat stellen om met de behandeling te beginnen voordat de aandoening de kwaliteit van leven van uw hond ernstig beïnvloedt.