Maak kennis met Savannah: de eerste hond die de wereld rondliep

Savannah en haar baasje hadden elkaar nodig

Turcich: “[Mijn motivatie om een ​​hond te nemen leek] het meest op de oorspronkelijke motivatie die mens en hond in eerste instantie hadden: Geef ze eten en ze beschermen het kamp. ‘s Nachts, als ik op vreemde plekken kampeerde, werd ik de hele nacht wakker en dacht ik: ‘Er komt iets aan.’ Als je alleen kampeert, word je altijd wakker als er een takje kraakt of je wat geritsel hoort. Dus ik bleef maar denken: ‘Man, het zou echt fijn zijn om een ​​hond te hebben die veel beter kan horen dan ik, zodat ik dat deel van mijn hersenen gewoon kan uitschakelen en weet dat ze zal blaffen of me zal laten weten of er iets aankomt.’ Dat was dus de belangrijkste reden [om een ​​hond te nemen.] Het was heel utilitair.” 

Een puppy trainen op de weg is makkelijker dan je denkt

“Ik ging naar een adoptiecentrum in Austin, Texas en probeerde een connectie te maken met een paar van deze honden, maar dat lukte niet echt. Ik stond op het punt om te vertrekken, en net toen ik vertrok, brachten ze Savannah en haar zusje naar buiten, die net puppy’s waren die ze langs de snelweg hadden gevonden. Al snel dacht ik: dit is perfect, want als ik een puppy krijg, zal het een tijdje moeilijk zijn, maar dit is het enige leven dat ze kent. Ze zal perfect aan mij zijn aangepast en elke dag wandelen. Dus 10 minuten later adopteerde ik Savannah.

De eerste maand was het echt frustrerend omdat ik in het ritme zat van 24 mijl per dag lopen, en toen gooide ik er een puppy bij die getraind moest worden en duidelijk niet 24 mijl per dag gaat lopen. Ik moest mijn verwachtingen en mijn focus een beetje bijstellen. In het begin nam ik haar mee naar buiten en gebruikte ik wat worstjes om haar aan de lijn te laten lopen, en toen ze moe was, zette ik haar in de achtermand van dit soort kinderwagen die ik duw, en dan liep ik terwijl ze rustte en sliep. Toen ze klaar was om naar buiten te gaan, nam ik haar mee naar buiten en liepen we zo ver als ze wilde, en ik trainde haar zoveel als ik kon. Uiteindelijk, toen ik in Mexico aankwam, liep ze de volledige 24 mijl per dag met gemak en heeft ze niet meer achterom gekeken.”

Grenzen overschrijden met een hond is ook niet onmogelijk

“Waarschijnlijk vraagt ​​ongeveer 50 procent van de landen in werkelijkheid niet eens om papierwerk. Ze erkennen haar niet eens. En dan eisen de andere landen alleen een up-to-date rabiësvaccinatie en een gezondheidscertificaat. 

Voor eten en water bewaar ik gewoon een tas met eten in de achterste mand voor haar en dat zal me misschien een week doorstaan, en dan let ik alleen op het water. Ze drinkt veel water, vooral in de zomer. Je wilt niet dat ze zomaar uit een willekeurige waterbron drinkt, vooral niet in sommige ontwikkelingslanden waar de lokale bevolking het water niet eens drinkt. Dus dat is iets, ik houd een goede watervoorraad voor haar om te drinken en voorkom dat ze vies water drinkt en een bacteriële infectie of zoiets krijgt.”

Savannah geeft de voorkeur aan sneeuw boven hitte

“Als er sneeuw ligt, houdt ze van sneeuw. Dat is veruit haar favoriet. Ze houdt van de kou, houdt van de sneeuw. Als we in een besneeuwd gebied lopen, zal ze de hele dag haar gezicht in de sneeuw wrijven, rondrollen in de sneeuw. 

Ze heeft het absoluut moeilijk met de hitte. Ze heeft een dikke jas en alles boven de 70 graden, ze heeft het niet zo naar haar zin. Ik heb een jas voor haar die ik kan laten weken en die ik aan kan houden om haar wat koeler te houden, en ik laat haar haar ook knippen als de zomer komt. Dat helpt haar enorm.”

Savannah had een gezondheidscrisis in Peru

“Ze had deze tekeninfectie in Peru, wat daar blijkbaar vrij algemeen is, maar het zorgde er in feite voor dat haar bloedplaatjes tot nul daalden toen we in de woestijn waren. Ze had een bloedneus en ik kon een auto aanhouden om ons naar de stad te brengen en uiteindelijk een taxi van 5 uur naar een stad te nemen waar we haar naar de dierenarts konden brengen. Maar het was het soort ding waarbij er geen tekenen van iets waren totdat ze begon te bloeden. Ze niesde en het bloed kwam eruit. Dat werd opgelost met een bezoek aan de dierenarts en ze was oké.

Als iets zo ernstig is en je midden in een woestijn bent en het enige in de buurt een klein woestijnstadje is, dan is er een reden waarom mensen niet elke dag door de woestijn lopen: omdat ze niet in de buurt van een dierenarts zijn of in extreme omstandigheden niet in de buurt van artsen. Helaas kan ik niet voor elke noodsituatie medicijnen meenemen. Ik heb een basis EHBO-doos, maar verder is het gewoon een kwestie van een auto aanhouden en zo snel mogelijk naar de stad gaan.”

De lange pauze had ook gevolgen voor Savannah

“Ik had na Zuid-Amerika ongeveer zeven maanden last van een bacteriële infectie, dus we namen een tijdje vrij en ik kon geen enkele beweging krijgen. Toen we weer gingen wandelen in Denemarken, was Savannah net zo uit vorm als ik. Op een dag begon ze te hinken en ik dacht: ‘Wat is er aan de hand? Heeft ze iets in haar poot?’ En het was zo vreemd en ik kon er niet achter komen wat het was, en het duurde even voordat ik me realiseerde: ‘Oh, ze is gewoon moe.’ En dat is de enige keer dat ik haar ooit moe heb gezien, en heel snel was ze weer in vorm. Nu haalt ze me met gemak in. We doen een dag van 30 mijl en ze wil aan het einde nog steeds spelen.”

Andere honden vormden soms een bedreiging

“We hebben een paar ontmoetingen gehad met een aantal zeer agressieve honden, en ik zou zeggen dat dat de grootste bedreiging zou zijn, vooral in Midden- en Zuid-Amerika. Er zijn veel honden die niet met liefde en medeleven worden behandeld, en ze worden echt territoriaal. [We moesten] deze constante vorm van waakzaamheid hebben, en Savannah is nu ongelooflijk goed in het de-escaleren. Ze is er goed in om de andere hond haar te laten ruiken en geen bedreiging te zijn.”

Maar ze moest ook op andere roofdieren letten

“In Amerika heb je stinkdieren en stekelvarkens, en in de Pacific Northwest moet je je zorgen maken over beren en elanden. Ze werd bespoten door een stinkdier in Kansas, en in Colorado viel ze een stekelvarken aan en ze werd in haar snuit geraakt, dus sindsdien ben ik in Amerika erg oplettend. Ik denk dan: ‘Oké Sav, je kunt niet zomaar gaan rondzwerven.’ Normaal gesproken gaat ze, als we ons kamp opzetten, de omgeving verkennen en dan stormt ze op dingen af ​​om ze weg te jagen van het kamp, ​​maar nu is het zoiets van: ik wil niet dat je weer door een stinkdier wordt bespoten.”

Savannah is een wandelprof geworden

“Meestal loopt ze los. Als we op een grote weg lopen, loopt ze vast, maar op kleinere wegen of paden blijft ze gewoon in deze positie naast me. Ze blijft daar urenlang zitten en ik voel haar oor tegen mijn kuit strijken. Zelfs op kleinere wegen waar niet zoveel auto’s zijn, laat ik haar waarschijnlijk los, want ze weet dat ze niet weg moet rijden als er auto’s zijn. Ze blijft gewoon naast mijn been aan de kant van het verkeer en zodra we een onverharde weg of een landweggetje opdraaien, schiet ze vooruit en gaat ze rond snuffelen. 

Ze doet dit ook al heel lang. Ze is ook een professional. Ze is een professionele wandelaar, dus we zijn op dat vlak heel synchroon en ik heb er absoluut veel vertrouwen in dat ze niet wegrent of zoiets. We hebben gewoon veel tijd samen doorgebracht met wandelen.”

Tom en Savannah hebben een ongelooflijk sterke band

“Savannah is voor mij, op een bepaalde manier, een geweldige leraar in stoïcisme geweest. Ik weet niet hoe ze zich van dag tot dag voelt, en ik weet nog dat ik dit dacht toen we door de woestijnen van Peru liepen. Er waren dagen dat ik het echt moeilijk had en ik dacht: ‘Ik weet niet of Savannah pijn heeft’, maar haar staartje stond omhoog. Ze loopt de 24 mijl per dag zonder te klagen, gegarandeerd, en door dat elke dag naast haar te doen, heb ik geleerd hetzelfde te doen. Doe wat je kunt op een dag en houd je staartje de hele dag omhoog, wat er ook vanbinnen gebeurt.”