Iwermektyna jest jednym z najczęściej stosowanych leków zapobiegających chorobie serca u psów. Jest obecna w wielu różnych produktach na chorobę serca, w tym Heartgard Plus®, Iverhart Plus®, Iverhart Max®, Tri-Heart® i innych. Iwermektyna jest lekiem przeciwpasożytniczym stosowanym w leczeniu wielu różnych pasożytów u psów, w tym roztoczy skórnych i nicieni serca.
Collie i inne rasy pasterskie, takie jak border collie, owczarki staroangielskie i owczarki szetlandzkie, częściej mają mutację genu MDR1, co naraża je na większe ryzyko wystąpienia toksycznych efektów, jeśli podawana jest im iwermektyna, a także niektóre inne leki. Czy stosowanie produktu na bazie iwermektyny w celu zapobiegania zakażeniom serca u tych psów jest bezpieczne?
Spis treści
Collie i bezpieczeństwo iwermektyny
Iwermektyna, podawana w niskich dawkach, niezbędnych do zapobiegania zakażeniom nicieniami serca, jest generalnie uważana za bezpieczną nawet dla psów z mutacją genu MDR1.
Ostrzeżenie
Jednak w przypadku wyższych dawek stosowanych u psów z innymi schorzeniami, rasy te mogą być bardziej podatne na poważne skutki uboczne. Właściciele muszą znać fakty dotyczące toksyczności iwermektyny, ponieważ może to ostatecznie uratować życie psa.
Toksyczność iwermektyny
Iwermektyna może nie być bezpieczna dla collie i podobnych ras pasterskich w wyższych dawkach, które byłyby bezpieczne dla innych psów. Zwiększona wrażliwość tych ras jest wynikiem mutacji genu MDR1 (oporności na wiele leków). Nie każdy collie i pies pasterski ma tę mutację, ale średnio około 70% collie w USA ma mutację. Psom z tą wadą genetyczną brakuje pewnego białka, które zapobiega wypłukiwaniu iwermektyny i niektórych innych leków z mózgu i innych narządów, przez co kumuluje się w wyższych stężeniach — może to nastąpić szybko lub w pewnym okresie czasu.
Istnieje test na tę mutację genu , który można wykonać, aby ustalić, czy dany pies jest nosicielem tej mutacji genu, czy nie. W przypadku wątpliwości co do ryzyka dla konkretnego psa, najlepiej jest go przebadać przed leczeniem lekiem takim jak iwermektyna. Collie i inne psy, które są nosicielami zmutowanego genu, mogą również przekazać go swojemu potomstwu. Z tych powodów dobrym pomysłem jest przebadanie każdego psa pasterskiego pod kątem mutacji, aby móc podejmować ostrożne decyzje medyczne i hodowlane.
Objawy zatrucia iwermektyną
U psów z wrażliwością na iwermektynę objawy toksyczności mogą pojawić się w ciągu 4 do 6 godzin od narażenia. Należą do nich:
- Objawy neurologiczne: poważne objawy neurologiczne są najpoważniejszymi i najbardziej niepokojącymi skutkami ubocznymi, jakich mogą doświadczyć psy. Należą do nich: drżenie, dezorientacja, potykanie się, drgawki, a nawet śpiączka.
- Rozszerzenie źrenic : Jednym z najczęstszych wczesnych objawów jest rozszerzenie źrenic i zwiększona wrażliwość na światło. Może to prowadzić do ślepoty.
- Problemy z apetytem i trawieniem: Dotknięte psy mogą mieć brak apetytu, wymioty i/lub biegunkę. Bez leczenia może to prowadzić do odwodnienia. Psy mogą również nadmiernie się ślinić.
- Zaburzenia motoryczne: W miarę postępu objawów psy mogą upadać lub zataczać się, stojąc lub chodząc. Mogą również wydawać się zdezorientowane i nie reagować na Ciebie.
- Letarg: Brak energii to kolejny wczesny objaw toksyczności. Twój pies może nie być w stanie wstać lub mieć trudności z chodzeniem.
Leczenie zatrucia iwermektyną
Mutacji genu MDR1 nie można leczyć ani wyleczyć, jednak psa można leczyć z objawów zatrucia lekiem takim jak iwermektyna. Weterynarz spróbuje opanować objawy, których doświadcza pies. Będzie to obejmować opiekę wspomagającą, taką jak podawanie psu płynów, innych leków i dodatkowego tlenu w celu kontrolowania objawów. Psy z poważnymi objawami neurologicznymi mogą również potrzebować sondy do karmienia i/lub podłączenia do respiratora, aby pomóc im oddychać. Ten rodzaj opieki zwykle wymaga skierowania do szpitala specjalistycznego ze specjalistycznym sprzętem. Całkowite wyzdrowienie może trwać od kilku dni do kilku tygodni i wymaga intensywnej opieki. Z tych powodów najlepiej jest zachować ostrożność w przypadku ras pasterskich i omówić wszelkie możliwe obawy z lekarzem weterynarii przed podaniem leku.