Powszechne robaki i pasożyty jelitowe u psów

Glisty

Glisty ( Toxocara Canis, Toxascaris leonine ) są najczęstszymi pasożytami jelitowymi u psów. Są szczególnie powszechne u szczeniąt.

Dorosłe glisty żyją w przewodzie pokarmowym swoich żywicieli, zjadając ich pokarm. Dorosły glisty jest okrągły, ma kolor od białego do jasnobrązowego i kilka cali długości. Te robaki wyglądają bardzo podobnie do spaghetti lub makaronu typu angel hair.

Dorosłe psy zarażają się glistami poprzez spożycie larw glisty, zwykle pochodzących z zanieczyszczonej gleby lub od zakażonej ofiary (np. myszy lub innych małych ssaków).

Szczenięta rodzą się z glistami, ponieważ zostają nimi zarażone w macicy matki w czasie ciąży. Ponadto szczenięta karmione piersią mogą połknąć larwy glisty w mleku matki.

Po spożyciu larwy przedostają się do wątroby psa. Podczas rozwoju w dorosłe robaki wędrują do płuc, są wykrztuszane przez psa, a następnie połykane. Dorosłe glisty żyją w jelitach psa. Ich jaja są wydalane w stolcu psa i rozwijają się w larwy. Cykl życia powtarza się, gdy inny żywiciel połknie larwy.

Oznaki

Objawy zakażenia nicieniem obejmują biegunkę , wymioty , wygląd brzucha, kaszel (psy mogą kaszleć lub wymiotować robakami), utratę wagi i matową sierść. U wielu psów początkowo nie będzie żadnych objawów zakażenia.

Diagnoza

Twój weterynarz może zbadać próbkę kału od twojego psa pod kątem robaków, wykonując test laboratoryjny zwany flotacją kałową. Jaja glisty są mikroskopowo widoczne w kale, jeśli dorosłe glisty są obecne w jelicie cienkim.

Leczenie

Leczenie glisty ludzkiej polega na podawaniu wielokrotnych dawek doustnych leków odrobaczających. Odrobaczanie zabija robaki tylko w przewodzie pokarmowym, więc powtarzane dawki są konieczne, aby zabić nowo rozwijające się dorosłe robaki. Ponieważ szczenięta są tak często dotknięte chorobą, są rutynowo odrobaczane (niezależnie od tego, czy jaja są widoczne mikroskopowo) podczas pierwszych kilku serii szczepień dla szczeniąt . Należy pamiętać, że nie wszystkie dostępne bez recepty środki odrobaczające są skuteczne. Najlepszym źródłem tego leku jest weterynarz. Uwaga: Kilka rodzajów profilaktyki glisty ludzkiej chroni również przed glistą ludzką.

Zoonoza

Ludzie mogą zarazić się nicieniami poprzez kontakt z zanieczyszczoną glebą, co potencjalnie prowadzi do poważnego schorzenia zwanego Visceral Larva Migrans. Zawsze zakładaj rękawiczki podczas obchodzenia się z glebą, zwłaszcza taką, która mogła mieć kontakt z psimi odchodami. Dzieci są szczególnie narażone.

Ancylostomy

Ancylostomy ( Ancylostoma caninum, Ancylostoma braziliense ) to kolejne powszechne pasożyty jelitowe atakujące psy i szczenięta. Ancylostomy przyczepiają się do błony śluzowej jelit żywiciela za pomocą ostrych zębów i wysysają krew żywiciela, aby się pożywić. Ancylostomy są znacznie mniejsze od nicieni i zwykle nie występują w kale ani wymiocinach.

Dorosłe psy zarażają się nicieniami w wyniku kontaktu z zanieczyszczoną glebą, która zawiera larwy nicieni. Larwy drążą nory przez skórę lub poduszki łap, gdy pies leży na ziemi. Albo pies może połknąć larwy po kontakcie z zanieczyszczoną glebą, często podczas pielęgnacji. Podobnie jak w przypadku nicieni, karmione szczenięta mogą połknąć larwy nicieni w mleku matki.

Wiele larw nicieni rozwija się w dorosłe robaki w jelicie cienkim, ale niektóre wędrują do płuc, są wykrztuszane przez psa, a następnie połykane (podobnie jak glisty). Dorosłe nicienie żyją i rozmnażają się w jelicie cienkim psa. Ich jaja są uwalniane do środowiska wraz z kałem psa. Z jaj nicieni wylęgają się larwy, które żyją w glebie. Cykl życia powtarza się.

Oznaki

Objawy zakażenia nicieniem haczykowatym obejmują blade błony śluzowe i osłabienie (z powodu anemii). Niektóre zwierzęta mają biegunkę i/lub utratę wagi. Wiele psów początkowo nie wykazuje żadnych objawów zakażenia. Należy pamiętać, że zakażenie nicieniem haczykowatym może być bardzo niebezpieczne dla młodych szczeniąt ze względu na ilość utraty krwi, jaka może wystąpić.

Diagnoza

Diagnozę stawia się po pobraniu próbki kału i przeprowadzeniu badania laboratoryjnego zwanego flotacją kałową (jak w przypadku nicieni). Jaja nicieni są zazwyczaj widoczne mikroskopowo, jeśli dorosłe nicienie są obecne w jelicie cienkim.

Leczenie

Leczenie nicieni jest podobne do leczenia nicieni. Należy podawać wielokrotne dawki doustne leku odrobaczającego, ponieważ środek odrobaczający może zabić tylko nicienie w przewodzie pokarmowym. Środek odrobaczający, który jest zwykle podawany podczas szczepień szczeniąt, jest również skuteczny w leczeniu nicieni. Nie wszystkie dostępne bez recepty środki odrobaczające są skuteczne, dlatego zapytaj lekarza weterynarii o odpowiedni lek. Uwaga: kilka rodzajów profilaktyki przed nicieniami sercowymi chroni również przed nicieniami.

Zoonoza

Ludzie mogą zarazić się nicieniem włosogłówkowatym poprzez kontakt z zanieczyszczoną glebą. Larwy nicieni włosogłówkowatych mogą przeniknąć przez skórę, co potencjalnie prowadzi do stosunkowo niegroźnego, ale dość nieprzyjemnego schorzenia zwanego wędrującą larwą skórną. Unikaj chodzenia boso w miejscach, w których zwierzęta mogły kiedyś załatwiać swoje potrzeby (w tym na plażach). Ponownie, zawsze zakładaj rękawiczki podczas obchodzenia się z jakąkolwiek glebą, szczególnie jeśli miała ona kontakt z psimi odchodami. Dzieci nigdy nie powinny bawić się ani siadać w miejscach, w których zwierzęta mogły kiedyś załatwiać swoje potrzeby.

Włosogłówki

Włosogłówki ( Trichuris vulpis ) to kolejny powszechny pasożyt jelitowy u psów. Włosogłówka żyje w jelicie grubym, gdzie gryzie tkankę i wkłada do środka swoją głowę. Podobnie jak nicień włosogłówka, włosogłówka wysysa krew żywiciela, aby się pożywić. Włosogłówki są jeszcze mniejsze od nicieni i rzadko można je zobaczyć w kale. Jeden koniec ciała robaka jest szeroki, podczas gdy reszta zwęża się do wąskiej, biczowatej głowy, stąd nazwa „włosogłówka”.

Psy zarażają się włosogłówkami, zjadając jaja włosogłówki, które żyją w glebie. Zazwyczaj dzieje się to poprzez samopielęgnację. Jaja włosogłówki przechodzą przez górny odcinek przewodu pokarmowego i wylęgają się w larwy w jelicie cienkim. Następnie larwy przemieszczają się w dół do jelita ślepego lub grubego, gdzie rozwijają się w dorosłe włosogłówki. Ich jaja pojawiają się w stolcu psa. Jaja włosogłówki mogą pozostawać uśpione w glebie przez lata, aż zostaną zjedzone przez nowego żywiciela. Następnie cykl życia się powtarza.

Oznaki

Objawy zakażenia włosogłówką mogą początkowo nie być obecne. Zazwyczaj krwawa biegunka rozwija się wraz z pogorszeniem się infekcji, co może prowadzić do przewlekłej krwawej biegunki. Anemia jest możliwa, choć nie jest tak powszechna w przypadku zakażenia włosogłówką, jak w przypadku zakażenia nicieniem haczykowatym. Zakażenie włosogłówką może również stać się na tyle poważne, że spowoduje poważne zaburzenie równowagi elektrolitowej.

Diagnoza

Diagnoza zakażenia włosogłówką może być trudna, ponieważ włosogłówki nie składają jaj w sposób ciągły, tak jak glisty i nicienie. Lekarz weterynarii przeprowadzi badanie laboratoryjne zwane flotacją kału (jak w przypadku glisty i nicieni). Jaja włosogłówki mogą być lub nie być widoczne mikroskopowo, jeśli dorosłe włosogłówki są obecne w jelicie cienkim. Brak jaj w próbce kału nie wyklucza ostatecznie zakażenia włosogłówką. Lekarz weterynarii może zalecić powtarzane badanie kału, jeśli podejrzewa się obecność włosogłówki.

Leczenie

Leczenie włosogłówki jest podobne do leczenia glist i nicieni. Należy podawać wielokrotne dawki specjalnego leku odrobaczającego. Leki odrobaczające dostępne bez recepty nie są skuteczne, dlatego lekarz weterynarii musi podać Ci odpowiednie leki. Ze względu na długi cykl życia włosogłówki leczenie jest zazwyczaj powtarzane po kilku miesiącach. Uwaga: Niektóre rodzaje profilaktyki serca chronią również przed włosogłówką.

Zoonoza

Na szczęście, rodzaj włosogłówki, który atakuje psy, rzadko przenosi się na ludzi. Niemniej jednak należy zachować środki ostrożności, aby zapobiec kontaktowi z psimi odchodami lub skażoną glebą.

Tasiemce

Tasiemce ( Dipylidium caninum ) to pasożyty jelitowe, które powszechnie atakują psy. Są to długie, płaskie (przypominające taśmę) robaki, które przyczepiają się do jelita cienkiego żywiciela. Ciało tasiemca ma kilka cali długości, ale składa się z wielu segmentów, które rosną na głowie i szyi robaka. Każdy segment ma własny układ rozrodczy.

Psy zarażają się tasiemcami, zjadając pchły . Larwy pcheł wylęgają się z jaj i zjadają otaczający je brud i zanieczyszczenia. Jeśli są obecne, zjadają również jaja tasiemca. Larwy pcheł rozwijają się w dorosłe osobniki, gdy jaja tasiemca rozwijają się wewnątrz pcheł. Dorosłe pchły skaczą na żywiciela (zwykle psa lub kota) i powodują u zwierzęcia swędzenie. Żywiciel żuje siebie i zjada dorosłą pchłę, a następnie rozwijający się tasiemiec zostaje uwolniony do żywiciela. Młody tasiemiec przyczepia się do jelita cienkiego i rośnie w segmenty.

Końcowe segmenty to woreczki jajowe, które ostatecznie odrywają się i wydostają się z odbytu żywiciela do środowiska. Segment tasiemca, który przypomina ziarenko ryżu lub sezamu, pęka, a jaja zostają uwolnione. Jeśli jaja pcheł są również obecne w środowisku, cykl życia się powtarza. Dlatego tasiemce są przenoszone ze zwierzęcia na zwierzę tylko za pośrednictwem pcheł.

Oznaki

Objawy są rzadko widoczne u psów dotkniętych tasiemcami (oprócz pojawienia się segmentów przypominających ryż wokół odbytu zwierzęcia i/lub w kale). Na szczęście te pasożyty nie mają tendencji do negatywnego wpływu na psy. Są one ogólnie uważane jedynie za problem kosmetyczny i higieniczny.

Diagnoza

Diagnozę tasiemca zazwyczaj stawia się po zobaczeniu przez właściciela lub specjalistę od zwierząt płaskich, przypominających ryż segmentów. Jaja tasiemca rzadko pojawiają się mikroskopijnie podczas badania flotacyjnego kału.

Leczenie

Leczenie tasiemców polega na podaniu jednej lub więcej dawek specjalnego leku odrobaczającego. Typowe środki odrobaczające dostępne bez recepty nie są skuteczne. Twój weterynarz musi podać Ci odpowiednie leki. Ponieważ tasiemce są przenoszone przez pchły, jedynym sposobem zapobiegania ponownemu zakażeniu jest ich wytępienie. Odrobaczanie może wymagać powtórzenia, podczas gdy próbujesz kontrolować pchły. Zaleca się stosowanie miesięcznej profilaktyki przeciw pchłom.

Zoonoza

Na szczęście rodzaj tasiemca, który atakuje psy, nie przenosi się bezpośrednio na ludzi. Jednakże, zakażenie tasiemcem może być technicznie przeniesione na ludzi poprzez przypadkowe połknięcie pchły.

Uwaga: Istnieje inny rodzaj tasiemca, który może dotknąć zwierzęta domowe: Taenia . Ten rodzaj zakażenia jest mniej powszechny i ​​następuje po zjedzeniu przez zwierzę żywiciela pośredniego, takiego jak królik lub mysz. Na szczęście ten rodzaj tasiemca nie ma tendencji do wywierania negatywnego wpływu na żywiciela. Ponadto ten sam lek, który zabija Dipylidium caninum, zabija również Taenia .