Wat zijn de symptomen van heupdysplasie bij puppy’s?

Heupdysplasie bij puppy’s is een progressieve, degeneratieve ziekte van de heupgewrichten en is de meest voorkomende oorzaak van kreupelheid aan de achterkant bij honden. Heupdysplasie bij honden wordt het vaakst gezien bij grote rassen zoals Duitse herdershonden , Sint-Bernards en Grote Zwitserse Sennenhonden , maar honden van elke grootte en zowel mannelijke als vrouwelijke honden kunnen er last van hebben.

De oorzaak van heupdysplasie bij honden is niet bekend. Er wordt gedacht dat de aandoening een genetische link heeft en honden met heupdysplasie mogen niet gefokt worden. Puppy’s van ouders met heupdysplasie hebben meer kans om de aandoening te ontwikkelen dan puppy’s van ouders met normale heupen. Echter, zelfs honden met normale ouders kunnen heupdysplasie ontwikkelen.

Wat is heupdysplasie bij honden?

Het bekken wiegt de kop van het dijbeen (dijbeen) in een komvormige kom van bot die de heup vormt. Puppy’s worden doorgaans normaal geboren, maar naarmate de puppy ouder wordt, wordt de uitlijning van het heupgewricht steeds slechter.

Als een jong huisdier groeit, en de uitlijning niet helemaal goed is vanwege botafwijkingen of slapheid van de ligamenten en spieren die het gewricht bij elkaar houden, veroorzaakt de verkeerde uitlijning slijtage aan het gewricht. Pups die lijden aan dysplasie hebben doorgaans een zeer ondiepe kom en/of losse gewrichten. Dit legt abnormale spanning en slijtage op de botten wanneer ze tegen elkaar wrijven, en veroorzaakt verdere gewrichtsdegeneratie en pijn . Botten reageren op spanning door dikker te worden, wat de pasvorm nog slechter maakt. Naarmate de hond ouder wordt, leidt deze schade tot artritische veranderingen en pijnlijke gewrichten.

Tekenen en symptomen

Ernstige heupdysplasie kan al op vier maanden leeftijd merkbaar zijn, maar wordt meestal gezien bij pups van 9 maanden tot 1 jaar. De pijnlijke aandoening veroorzaakt mank lopen , het bevoordelen van ledematen en moeite met opstaan, rennen of springen. Dysplastische pups kunnen een vreemde wiebelige gang vertonen bij het lopen en “bunny hop” bij het rennen of traplopen, wat kan helpen om de spanning op de gewrichten te verlichten. Trappen kunnen een bijzondere uitdaging vormen voor deze honden, en pijnlijke heupen en pijn kunnen agressie veroorzaken , waardoor de pup bij aanraking kan happen of terugdeinzen.

Er zijn echter gradaties in ernst. Sommige pups vertonen weinig tot geen symptomen en milde gevallen kunnen ongediagnosticeerd blijven totdat de hond de middelbare leeftijd of ouder bereikt. Hoe snel of in welke mate degeneratie optreedt, wordt deels bepaald door het activiteitsniveau van de pup. Hoewel gezonde, normale heupen waarschijnlijk niet nadelig worden beïnvloed door hard werken of uitbundig spelen, ontwikkelt de hond met milde tot matige heupdysplasie sneller opvallendere symptomen wanneer er overmatige druk op deze gewrichten wordt uitgeoefend. Gelukkig lijdt slechts een relatief klein percentage van de huisdieren aan de ernstigste, meest verlammende vorm van de aandoening.

Heupdysplasie wordt door dierenartsen als “polygenetisch” beschouwd, wat betekent dat de genetische component van de ziekte door meerdere genen kan worden beïnvloed. De aandoening kan ook worden beïnvloed door levensstijl, voeding, lichaamsgewicht en activiteitsniveau.

Diagnose

Uiterlijke tekenen kunnen wijzen op een probleem, maar voor een definitieve diagnose worden röntgenfoto’s gemaakt terwijl de pup onder narcose is. De pup wordt op zijn rug gelegd en de dierenarts kijkt naar de typische artritische veranderingen en subluxatie (laxiteit) van het gewricht. Sommige veranderingen worden mogelijk pas zichtbaar als de pup 2 jaar oud is, en experts zeggen dat er aanzienlijke veranderingen kunnen zijn van 6 tot 9 maanden tot 1 jaar.

Daarom kan de screening en certificering van de Orthopedic Foundation for Animals (OFA) niet worden uitgevoerd vóór de leeftijd van 2 jaar bij honden. De OFA biedt een adviesdienst voor eigenaren en fokkers van rashonden, waarbij het röntgenfoto’s van de heupen bekijkt die door een eigenaar zijn gemaakt om de conformatie van de hond te evalueren en, wanneer deze normaal is, dat feit certificeert.

De PennHip-testmethode, ontwikkeld door Dr. Gail Smith, een veterinair orthopedisch specialist aan de Universiteit van Pennsylvania, positioneert het huisdier ook op zijn rug, maar plaatst dan een metalen en acryl vorm, een zogenaamde “distracter”, tussen de heupen van het dier. Deze beugel positioneert de achterpoten van de pup als een soort kikkerhouding, om te repliceren wat er gebeurt als je staat. De resulterende röntgenfoto helpt de laxiteitsscore of “distractie-index” van het huisdier te meten en stelt dierenartsen in staat om de mate van gewrichtslosheid te bepalen, zelfs voordat er botveranderingen door schade optreden. Welke laxiteit of losheid het dier ook heeft op 4 maanden, het zal het de rest van zijn leven hebben.

Betrouwbare fokkers laten hondenouders testen voordat ze gaan fokken om er zeker van te zijn dat ze geen heupdysplasie hebben en om de kans op deze aandoening bij puppy’s te verkleinen. Honden kunnen worden gecertificeerd als vrij van heupdysplasie door geschikte röntgenfoto’s naar het OFA-register of het PennHip-register te sturen. De OFA kost minder omdat er maar één röntgenfoto wordt gemaakt. Deze wordt beoordeeld door drie radiologen die de heupen beoordelen met redelijk, goed of uitstekend. De PennHip-evaluatie gebruikt computeranalyse om de röntgenfoto’s te vergelijken met alle andere honden van dat ras in het register.

Behandeling van heupdysplasie

Er is geen genezing voor heupdysplasie. Behandeling is gericht op het verlichten van pijn en het verbeteren van de gewrichtsfunctie. Hoe goed de behandeling werkt, hangt af van de ernst van het probleem.

Vaak kunnen milde tot matige gevallen van heupdysplasie worden behandeld met lichte oefeningen, een gezond dieet en orale pijnstillers zoals gebufferde aspirine of Rimadyl, zoals voorgeschreven door de dierenarts. Matige oefeningen helpen de spierspanning van de puppy te behouden en te verbeteren, wat pijnlijke slijtage van het gewricht verlicht.

Moedig uw dysplastische puppy aan om korte wandelingen met u te maken. Zwemmen is een ideale oefening, maar springen en langdurig rennen moet worden ontmoedigd. Houd uw puppy slank; obesitas verhoogt de belasting van de gewrichten en kan de aandoening verergeren. Massage kan de hond ook helpen zich beter te voelen.

Ernstige gevallen van heupdysplasie kunnen baat hebben bij een operatie die bot herstelt of verwijdert of de spieren en pezen verandert om pijn te verminderen. Zulke procedures herstellen de gewrichtsfunctie mogelijk niet volledig, maar kunnen de hond wel betere bewegingsmogelijkheden geven en de kwaliteit van leven van de pup op de lange termijn verbeteren.